Ik wil verlangen voelen. Iets nog een keer willen wat ik al heb gehad. Het is een opwindend gemis. Als ik verlangen voel is ervoorheen iets fundamenteel geraakt. Ik wil geraakt worden. Die emotionele, mentale, fysieke of spirituele prikkel die iets in mij losmaakt. Een stukje in mezelf dat zat te wachten om vrijgemaakt te worden. Daarom laat ik me zo graag raken en zoek ik bewust prikkels op die mij zouden kunnen raken, die mij stretchen in mijn comfortzone, die mij weer dieper doen voelen, die mij raken in een nieuwe laag, in een nieuwe combinatie van gekende verlangens.

Al jaren zwoeg ik om goeie gewoontes op te bouwen zoals gezond eten en bewegen en tijd doorbrengen met de kinderen en nog zoveel meer. Nog meer zaken waarin ik vind dat ik het goed moet doen. Streven naar een goede moeder zijn, een geweldige partner, een boeiende vriendin, een succesvolle ondernemer en wat nog maakte mij een jaar geleden een wandelend wrak. Ik wilde niets meer, voelde niets meer, verlangde niets meer. Geen verlangen meer voelen betekende dat ik naar niets meer écht verlangde.

Het verlamde me. Ik sloot me op in mezelf.

Langzaam liet ik mezelf toe terug te voelen. Alles te voelen, angst, boosheid, verdriet én vreugde. Alles wilde ik. Geen dof en grijs gevoel meer. Niet meer opstaan en me afvragen waarom eigenlijk. Wat er toen ontstond verbaasde me. Plots ontdekte ik dat wat ik voelde een gemis was. Het besef dat ik het miste om ergens naar te verlangen. Om iets terug te willen ervaren vanuit goesting en niet vanuit noodzaak. Uit noodzaak hunkerde ik naar slaap, weg zijn, stilte en rust, even niet meer deelnemen aan mijn eigen leven. Vanuit goesting leven, daar verlangde ik naar.

Ik probeerde, ik zocht, ik probeerde opnieuw, iets anders, veel verschillende dingen. Wat ik toen nog niet wist, was dat ze tijd nodig hadden, die mooie verlangens van mij. Ze waren vastgeroest, in ongebruik geraakt, verstopt onder een berg zand en puin. Toch was ik vastbesloten om die warme gloed in mijn borst, dat diepe ‘yes’-gevoel, die kriebelende blijdschap in mijn buik, die glimlach-ontspruitende warme zachtheid terug te vinden.

Mijn vertrouwen was groot dat ik precies zou weten wanneer ik op een authentiek verlangen zou stuiten. En zo geschiedde.

Als Talentencoach besloot ik mezelf huiswerk te geven én de ultieme kans om fouten te maken en opnieuw te proberen. Tijd met de kinderen doorbrengen was een opgave, ik keek er tegenop, ik was op voorhand al moe en nadien vaak nog veel meer. Ik besloot me over te geven aan hun stroom en na een dag met hen te spelen en aanwezig te zijn, begon er me iets te dagen. Ik had enorm genoten van het fysieke spel om de trampoline, achter elkaar aanlopen, gaan wandelen, spelend vechten, knuffelen, hoofdjes masseren. Een knikkerbaan maken vind ik ook zalig omdat ik dan telkens mijn grenzen wil verleggen maar… dan moeten de kinderen uit mijn buurt blijven :)).

Als ik dus nu tijd doorbreng met de kinderen kijk ik eerst naar waar ik naar verlang en betrek hen daarbij. Is dat egoïstisch? Yes, it is. En dat is helemaal prima. Want hoe beter ik weet waar ik energie van krijg, hoe meer ik daarop kan inzetten in mijn contact met anderen. Vreemd. Nee. Zelfkennis is essentieel in relatie-opbouw. Eender welke relatie trouwens. Ook die met je moeder. Of met je buurman. Echt.

Verlangen. Naar verbinding. Is des mensen.

Verlangen. Naar dat wat ons energie geeft.

Durf jij jouw verlangens toe te laten. Ze te observeren. Ze goed te voelen. Ook al lijken ze soms een beetje gek. Of denk je dat je niet mag hebben. Of interpreteer je ze heel sterk. Of veroordeel je ze.

Nou, ze zijn er gewoon. Eender welke gedachte er op wordt losgelaten. Verlangens worden niet graag gekooid. Durf je ze voelen? Durf je ontdekken waar jij energie van krijgt?

Ik daag jou uit. En mezelf. Om de komende dagen goed te voelen. Wat er gezien wil worden.

Ik deel jullie binnenkort ook enkele van mijn verlangens. Ben je nieuwsgierig? Ja?! Waar verlang je dan naar?

Zoveel liefs, dat kan je niet geloven, of wel,

Nele