Najaar 2020. Ik besluit om het een naam te geven. Dat ik me nooit 100% vrouw heb gevoeld en dat ik er ook klaar voor ben om het maatschappelijk verantwoord vrouw-zijn achter me te laten. Dat ik ook daarin mijn plek helemaal durf innemen. Dat de man in mij nu eindelijk ook de ruimte krijgt die hij verdient.

De man en de vrouw. De concepten die mij dwingen te kiezen. Ik maak heel graag keuzes. In deze kwestie niet. Het klopt niet, het past niet, het wringt. Ik wil me Nele voelen. Gewoon mezelf. Flexibel in mijn zijn. Heerlijk lijf op elk moment. Elke emotie een plek laten innemen. Elk stukje lijf voelen als echt het mijne.

Ik kies voor non-binair

Kiezen. Ook een beetje raar. Jezelf een label geven. Het klopt niet helemaal. Toch is het een kantelpunt. Een moment waarop ik wat meer van mijn innerlijke wereld vrijgeef. Waarop ik meer ben dan ik hoor te zijn. Ik deel het met de wereld. Het is eng maar bevrijdend. Het is leuk maar beklemmend. Elk label is maar zinvol zolang het meer vrijheid, kennis, liefde teweegbrengt.

“Dat is toch zo. Dat is typisch vrouwen. Dat is typisch mannen. Dat is omdat hij een man is. Mannen zijn gewoon zo. Vrouwen zijn altijd zo… Vrouwen mogen niet…. Dat is toch niets voor vrouwen. Jongens zijn sneller dan meisjes. Jongens mogen geen rokjes dragen.“

F*ck that sh*t.

F*ck that sh*t!

Het experiment ga ik aan. Ik kleed me wat vaker jongensachtig. Ik voel elke ochtend even heel goed welke kleding me die dag bevestigd in mijn lijf. Een man voel ik me niet. Ik onderzoek wat het met me doet om bewust te kiezen voor kleding die ik als ‘mannelijk’ bestempel. Het is raar maar ook bevrijdend. Alsof kleine stukjes van mezelf ontdek. Gewoon door me anders te kleden. Het is verwarrend. En verrijkend. Ik gloei van blijdschap om deze ontdekking.

Ik deel op sociale media dat ik non-binair ben. Het raakt me. Mijn emoties laat ik zien. Ik praat met mijn ouders en stuur enkele goede vrienden berichten. Ik krijg steun, ook uit onverwachte hoeken. Het raakt me. De woorden van anderen die me vertellen dat ze het moedig vinden. Dat ze me steunen. Dat ze er voor me zijn. Dat er niets veranderd. Voor hen. Voor mij.

#goedomringd is niet uit de lucht gegrepen. Ik heb een prachtig netwerk rond mezelf opgebouwd van mensen die me zien, steunen en sommigen begrijpen me zelfs, of toch stukken van mij. Er is liefde. Het raakt me. Want die was er niet altijd. Of wel, maar niet zo duidelijk aanwezig. Ik kies bewuster met wie ik me omring. Iedereen heeft iemand nodig die je begrijpt, die luistert. Voor elk stukje jou een spiegel, een klankbord.

Ik begin me meer open te stellen. Ik praat met anderen over hoe en wie ik me voel. Het brengt rust en tegelijk blijf ik onderzoeken. Beseffende dat zo’n label nooit de lading dekt. Dat het niet het doel heeft mij helemaal te vatten, besef ik nog niet. Ik loop ook hier weer tegen mezelf aan. Ik wil ‘het antwoord’ vinden. Ik ben een onderzoeker. Ik hou van trial-and-error. Als ik er middenin zit wordt het weleens te intens. Intens. Te intens. Dan trek ik me even terug.

Toch ga ik ook hier weer 100% voor het experiment. Hoe voelt het om mij te kleden als een stuk van mezelf. Boeiend. Bevrijdend. Maar evenzeer ook beperkend. En daar was ik niet naar op zoek. Ik zoek vrijheid. Volledige vrijheid en plezier in wie ik ben.

Ik ben er nog niet. Non-binair helpt me weer een heerlijk stap vooruit.

Ik besef wel dat het concept man/vrouw nog steeds heel sterk aanwezig voelt in mij. Ultiem vrij zijn zou dat vrij zijn van die concepten? Ik ben enorm benieuwd en blijf heerlijk verder zoeken naar dat zalige vrije gevoel van gewoon Nele zijn.

Ben jij ook zoekende in je identiteit, je intimiteit of je begaafdheid? Steek je hand uit. Laat van je horen. Stuur een signaal.

Nele