Lang voelde ik me schuldig en een loser omdat ik niet aan mijn eigen bedrijf werkte maar mijn man ondersteunde in zijn carrière. Dat ik het huishouden deed en voor de kinderen zorgde. Dit was toch niet de vrouw die ik mezelf wou zien worden. Iemand die voor haar man zorgt en zelf nauwelijks een inkomen heeft en nog minder een eigen leven. Het was een overlevingsstrategie, geen bewuste keuze.

Wat ik vergeet als ik mezelf daarover veroordeel is dat zwanger worden, bevallen, plots een klein ontzettend afhankelijk wezen in je leven krijgen, een huis verbouwen, verhuizen, een miskraam hebben, rouwen, weer zwanger geraken, afscheid nemen van mijn schoonmama, een tweede kind krijgen, twee kinderen tien keer zo zwaar vinden als één, weer verhuizen, dan weer terug verhuizen, een ander huis kopen, verbouwen, de jobs in compleet verkeerde contexten kiezen en daar veel mentale, emotionele en fysieke stress door krijgen, ontslagen worden, rouwen, gaan studeren en mijn studies weer stopzetten, een man hebben die de helft van zijn tijd in het buitenland zit en de rest van de tijd in zijn eigen hoofd, rouwen, het moeilijk hebben met de snelheid van mijn leven dat vaak niet als mijn leven aanvoelde, rouwen om een leven dat niet mijn droom was, best zwaar is. Dat ik dan tussendoor een postnatale, parentale, laterale, door-slecht-eten-en-compleet-gebrek-aan-zelfzorg-verzwaarde depressie beland. Dat ik in de knoop lag met mijn seksualiteit, mijn lijf, mijn leven, mijn identiteit, mijn relaties, mijn dromen. Dat ik moet ontdekken dat ‘goede’ vrienden al jaren achter mijn rug mijn mentale gezondheid “bespreken” en me een bipolaire stoornis toedichten. Daar een ontzettend zware emotionele weerslag van kennen en hen radicaal uit mijn leven bannen. Uit zelfzorg.

Dat ik nu sta waar ik sta heb ik te danken aan mezelf. En ik mag daar trots op zijn. Regelmatig komen er opstoten van verdriet, boosheid en angst in mij naar boven. Dat aanvaard ik. Ik laat het toe. Ik voel. Ik leef.

Ik heb de veerkracht van de sterkste rekker van de wereld en zelfs dan. Ik ben een mens. Een hele echte. Ik ben sterk. Dat is het mooiste inzicht dat ik de laatste tijd heb verworven. En zoals Glennon Doyle in Ongetemd Leven (Untamed) zegt: ‘We can do hard things’. I can!

Ik weet dat ik heel vaak het positieve zie in elke situatie en dat ik moeilijke momenten kan omzetten in leerkansen. Zo ben ik nu eenmaal. Dat zijn mijn talenten die meteen aan het werk gaan. Groeien is echter ook af en toe stilstaan en erkennen wat er is.

Ik ben trots op mezelf. Ik ben een echte mens. Met diepe emoties in alle richtingen. En er is niemand die ik zo graag zie als mezelf. Ik ben het daarom aan mezelf verschuldigd om eens in de spiegel te kijken. En te zien dat mijn leven geen sprookje is. Wel een ontzettend boeiend avontuur. En laat dat nu net zijn waar ik altijd van droomde. Dat het boeiend zou zijn.

Zie je, mijn talenten nemen het alweer over :). Ik kan er wel om lachen. En tegelijk wil ik niet vergeten dat ik mezelf niet schuldig hoef te voelen. Ik ben een doorzetter, ook als het moeilijk gaat. Dat heb ik ook geleerd. Hoewel iedereen het omgekeerde bleef beweren. Dat ik niets kan volhouden, zeiden ze, dat ik een opgever ben. Ze hebben geen idee hoe hard ik het leven heb volgehouden toen ik heel diep zat. Hoe hard ik altijd mijn best deed om er het beste van te maken.

En dat ook mijn vaatje af en toe leeg is. Dat ik het me daarom permiteer om eens een hele namiddag Netflix te kijken. Verhalen te zien van mensen die diep zitten en toch doorgaan. Daar krijg ik weer energie van. Omdat ik in de spiegel kijk. Ik herken mezelf.

En vandaag erken ik mezelf.

Kies ik elke dag opnieuw eerst voor mezelf en dan voor de anderen. Zet ik elke dag een stap dichter naar het avontuurlijk leven dat MIJN droom is. Telkens opnieuw voel ik wat ik nodig heb en onderneem ik wat nodig is. En ik ben ontzettend dankbaar voor alle mensen die aan de zijlijn staan en me toejuichen en supporteren. Ze geven me mee het vertrouwen dat ik het kan. Af en toe loopt er iemand naast mij. Als ik niet vooruit geraak. Dan zetten we ons even neer. Er hoeft even niets. Ook dat heb ik geleerd. Leven is niet altijd voortdoen. Stilstaan is ook leven.

Ik leerde mijn eigen context creëren. Ik stelde me open en ontmoette mensen waar ik blij van word. Ik bouw aan mijn eigen zaak. Traag maar gestaag. Ik erken mijn grote dromen, zet elke dag stappen en bouw zo aan een leven dat voldoening geeft. Yes, I f*cking can!

Liefs,

Nele