Alles op pauze zou zetten. De deur even dicht. Lekker onder een dekentje. Er zijn dagen waarop het leven om traagheid vraagt. Tot mijn 37ste negeerde ik dat meestal. Ik deed maar door. De gevolgen zijn gekend. Niet fraai. Toch ben ik mild. Ik wist nog niet beter.

Op maandag, de start van de herfstvakantie, besloot ik me over te geven aan het ritme van de kinderen en van de korter wordende dagen. Wat ik toen nog niet wist is wat zich daarna zou afspelen. Ik genoot met volle teugen van de vakantie met gek doen, herfstwandelingen in de zon, cake bakken, grote knikkerbanen bouwen, koken en tijd hebben om lekker te niksen.

Wat ik volledig niet zag aankomen was de zwaarte die me de maandag ná de vakantie overviel. Ik had gepland er meteen in te vliegen maar daar wou mijn lijf niets van weten. Ik had zo genoten van die tijdsloze, stressloze week dat ik blokkeerde bij het idee dat ik weer elke ochtend met de wekker wakker werd en er telkens meteen moest invliegen tot de kinderen op school zaten. Woow, dat voelde als een marathon lopen zonder enige looptraining (of zoiets want ik heb nog nooit een marathon gelopen, laat staat overwogen :)). Het ging niet.

Lekker wel. Mijn lijf wou niet mee. Ik herkende dat gevoel. Tijdens de eerste weken van mijn burnout, nu 7 jaar geleden, voelde ik dat ook. Toch was ik me nu meer bewust. En ik was niet eerst gecrasht. Ik had net een zalige week achter de rug. WTF!

MEEBEWEGEN

Mijn besluit stond vast. Ik ging meebewegen. Geen weerstand bieden. De snelheid van de stroom door mijn lijf laten bepalen. Mijn hoofd begon hierdoor plots gekke kronkels te maken en mijn emoties kregen ook de vrije loop. Geen weerstand bieden. Wel goed gaan voelen. Ontdekken wat er allemaal leefde, los van mijn gedachten. Die schoten alle richtingen uit. ‘Stoppen met werken’, ‘Voltijds schrijfster worden’,’In een warme grot gaan wonen’,’Een deeltijdse job gaan zoeken’,… Ik voelde me heel erg van het ene uiterste naar het andere geslingerd. Ik liet het toe.

Die ene quote kwam plots in me op: ‘Doing the same thing and expect different results’ . Het daagde me plots dat ik het telkens op dezelfde manier probeerde aan te pakken en ik moest toegeven dat die aanpak niet meer werkte. Dus besloot ik te kiezen voor hulp en het proefkonijn te zijn in de opleiding (om creatieve generalisten nog beter te begeleiden) die ik volgde :). Ik wilde begeleiding en vroeg die. Ik wilde net alleen leren maar ook ondergaan. De inzichten kwamen binnenstuiteren. Daar ontstond het plan voor deze blog. Op dat moment maakte ik komaf met de spanning tussen werk en privé. De tussenvorm werkt perfect voor mij.

DIEPE VRIJHEID

De vrijheid die onstond bij het starten van deze blog was van een ongekende diepte. Plots durfde ik alles. Leek alles bespreekbaar. Ik kon gewoon Nele zijn, in al mijn facetten, niet enkele De Prettige Rebel. Het combineren van de twee voelt als een uitbreiding va, mijn speeltuin maar ook een verdieping van mijn werk, van mijn woorden. Elke emoties is welkom. Ik maak me geen zorgen of ik wel professioneel genoeg overkom. Dit ben ik, onversneden, en dat is ook wat mensen krijgen als ze kiezen om door mij gecoacht te worden. Ik ben intens. ik ga graag diep. Het kan zacht en warm zijn. Soms is het pittig en verwarrend. Ik kies voor een reis doorheen alles, niet eromheen. Ik hou intens van het leven en dat leek ik even te missen. Ik focuste zo erg op mijn werk dat ik mezelf daarin vergat.

De ontdekking van die vrijheid was een ongelofelijke opluchting. Het werd een en/en-verhaal en plots vielen de puzzelstukken in elkaar. Ik creëerde zelf alle mogelijkheden en maakte grenzen die ik nodig heb. Die mij doen floreren. Ik kreeg vleugels en stond tegelijk nog veel steviger met mijn voeten op de grond. Er ontstond plots heel veel ruimte en een verlangen dat ik niet had verwacht.

GEWOONTES CREEREN

Mijn verlangen naar betere gewoontes werd me heel erg duidelijk. Er was veel onrust en chaos. Ik besloot te starten met een experiment. Daar hou ik van omdat het me uitdaagt om open te staan voor iets dat kan falen. Mijn faalspier is namelijk nooit getraind en ik gun het mezelf om ook hier wat sterker in te worden. Alle pogingen om buitenshuis te sporten, yogalessen en avondlessen zang te volgen waren interessant maar draaiden allemaal uit op frustratie. Ik ben ‘s avonds gewoon te moe én ik wil nog even wat leuke tijd met de kinderen. Bedtijd is intussen ook een sterke gewoonte :).

Al heel lang wilde ik uittesten of ik een Miracle Morning type ben :). Guess What?! I am :)). Ik besloot elke ochtend om 6u op te staan (normaal “slaap” ik tot 7u-7u30 en voel ik me nog steeds vreselijk moe), meteen te starten met een meditatie van 15 minuten en af te sluiten met een korte stretch-yoga-pilates-workout. Na enkele dagen was mijn lijf gewend aan het vroege opstaan én was ik volledig verslaafd aan deze routine in de stilte van de ochtend zonder andere gezinsleden. Ik kon bijna niet geloven dat mijn lichaam zo snel aangepast zou zijn. Ik word tot vandaag nog steeds spontaan wakker rond 6u, zelfs als ik geen wekker zet.

Vroege groet,

Nele