Ja, begin gewoon. Zo moeilijk is dat toch niet. Je schrijft al sinds je kan schrijven. Je leest zelfs je eigen woorden en teksten graag. Anderen trouwens ook. Maar je bent te bescheiden en je mag ook best wat discipline kweken. Wat vaker schrijven. Het leven verslinden als een leeuwin. Je raakt vervult van verlangen en kracht als je langzaam mag afwachten voor je je prooi bespringt. Je springt ook. Gewoon. Elke keer opnieuw. Alsof al het vorige niet heeft bestaan en je telkens weer een nieuw leven krijgt. De vorige dag uitgewist. Niet helemaal. Je voelt ‘m nog maar het zichtbare is verdwenen. Zo zit jij een beetje in elkaar.

Zo zie ik je graag. Krachtig en verlangend naar licht én duisternis. Naar zachtheid en wilde passie. Ja, naar lichamen en de warmte van mijn zachte donzige meisjeshuid. Jij verlangt naar mij. Een feest om jouw brutale kwetsbaarheid te omarmen. Je tranen te voelen als je handen mijn borsten vinden. Je stilte na het spreken. Als je in gedachten bent verzonken en je mijlenver in diepe gangen vertoeft.

Wat hou ik van jou. Zelfs in je liefdevolle afwijzing voel ik me geborgen. In de kilte die het op te volle dagen van je overneemt. Je hoofd dat dan enkel stil in mijn schoot mag liggen. Als je als een kind versmelt met mijn zachte dijen. Dijen die willen. Meer van jou. Ik ben geduldig.

Nele